Âşık Veysel
Yirminci asırın bir nişanıdır
İkilikten geçti bire kavuştu
Sevdâ dergâhının dervişanıdır
Sazıyla sözüyle pire kavuştu
Selâm olsun âşıkların pirine
Sivralan köyüne yâr diyarına
Kara toprak onu bastı bağrına
Sevdiğine, nazlı yâra kavuştu
Bahçe çiçek açtı bal yaptı arı
Bunlar kuduretin sırrı, esrarı
Veysel' in nağmesi bülbülün zârı
Güller ile âhu zâra kavuştu
Yürüdü yaşadı ne günler gördü
Bel ile belledi çift ile sürdü
Bir çekirdek dikti dört bostan verdi
Toprakları yara yara kavuştu
Nasihat eylerdi ham ile hasa
Her sözü anlamlı sanki bir yasa
Âdem'e ev oldu Musa' ya âsa
Gönlünün içinde tura kavuştu
Ferhat' ın dağları deldiği gibi
Güneşin dünyaya geldiği gibi
Çiğsenin yaprağa güldüğü gibi
Bir tomurcuk iken hara kavuştu
Ne sen var ne ben var bir tane Gani
Duyuldu cihana şöhreti ünü
Dokuz yüz yetmiş üç bir bahar günü
İki taşlı bir mezara kavuştu
Meydânî Âdemden şu ana bir bak
Güz gelir dalından dökülür yaprak
Az yaşa, çok yaşa, sonumuz toprak
İkrarında dura dura kavuştu
(Durbilmez, Öz. Arş.)