OĞUZ KAĞAN DESTANI
Ata biner tavlanırdı,
Yılkı güde avlanırdı.
Günler böyle geçti gitti,
Artık ünlü bir yiğitti.
Bir benzeri daha yoktu,
Korkusuzdu, gözü pekti.
Düşmanına kılıç saldı,
Dostlarına umut oldu.
O çağda o yerde ulu,
Bir orman vardı korkulu,
Bulakları pek çok idi,
İçinde de yok, yok idi,
Çeşit çeşit kuşlar vardı,
Ötüşürler, uçarlardı.
O ormanda bir canavar,
Türemişti, akla zarar,
Hayvan yerdi, insan yerdi,
Halka eziyet ederdi.
Oğuz Kağan huzursuzdu,
Düşünmekten uykusuzdu.
Bir gün ok, yay, kılıç aldı,
Atıyla ormana daldı.
Öfkelendi için için,
Canavara tuzak için,
Bir geyik tuttu bağladı,
Uzaklaştı sabahladı.
Gün ışıdı, geri geldi,
Geyik yerinde değildi.
Bu defa bir ayı tuttu,
Yine çekip uzak gitti.
Sabah geri döndü baktı,
Tuzaktaki ayı yoktu.
Düşünüp bir karar aldı,
Tuzakta kendisi kaldı.
Gece karanlık basınca,
Canavar gelip tosunca,
Kargısıyla vurdu hınçla,
Kesti başını kılıçla.
Canavarın işi bitti,
Aldı kesik başı gitti.
Meraklandı geri geldi,
Sunguru leş yerken buldu.
Oku ile onu vurdu,
Ardından şöyle buyurdu.
“Canavar geyiği yedi,
Sonra da ayıyı yedi.
Onu kargımla öldürdüm,
Çünkü kargım demirdendi.
Canavarı sungur yedi,
Okum, yayımla öldürdüm,
Çünkü okum bakırdandı.”
İbrahim Sağır