İmanın Düşüncelerin Ufkunda Doğan Güneşi Gece Olsa Da Batmıyor.

Hayatın verdiği devre aralarında bana düşün idrak et dediğini anlıyorum. Gönlüm ki bir asmalı konak içinde gezinirken gülleri çiçekleri suluyorum yetiştiriyorum misafir olarak gelenler ve kendim için. Bir hiçin merkezinde kaybolmamak için yapıyorum! Terk edilmiş yolları yalnızlıklar sarmasın diye insanları konuk ediyorum çiçeklerin kokusuyla…Muhalif olsa da kimseye dokunmayan düşünceleri süslüyorum kabul ederse, etmezse de kendi kokuşmuşluğuyla baş başa bırakıyorum…

İnsanın algılama merkezi yanlış yöndeki algıların zararıyla karşılaşıp beraber olunca yanıyor devreler. Engel olma merkezi izan idrak ve gönül imandan besleniyorsa, yakan devreler anında yenilenerek yanmayacak imanın devreleriyle yer değiştirince bu defa zararlı yanlış algılar yanmaya başlıyor, buna defalarca şahit oldum, imanın çalışma mantığını anlamak için onunla gezmek gönlüne almak gerekir ki, anlayalım derim, anlayanları görünce elbette ki sevinirim…

Algılama merkezim ömrün tezgâhında imanla dokunurken, rötarlı olmayan adımlarla beni mütemadiyen gönüllerin merkezine çekerek, gülümsetme mi sağlık veriyor. Seviyorum imanın berrak pınarında yıkanmış arınmış düşünceleri ve bunları taşıyan insanları, koşuyorum yanlarına, bir parıltı kapmak için düşüncelerinden hislerinden almak için. Bu hisler ve yıkanmış düşünceler bir damla su iken, imanın verdiği coşku merhametin esintisi ile deniz olup taşıyor gülümseten bakışıyla, insanı saran sarın diyen duygusuyla, buna hayran kalmamak mümkün mü? Hayran kalınır denizinde yüzülür, sevilir, sarılır, varılır…

İmanın düşüncelerin ufkunda doğan güneşi gece olsa da batmıyor… Rabbimin mutlak güç ve kudreti…Akarken dereye, nehire, göle, denize akarken , özlemlere son veren, hasrete yürü git diyen insanların gönlümün koşmasıyla son veren bu iman ne kadar güzel hayran kalıyorum şaşırıyorum, içinde cümlesini sar diyen fikri ile Rabbimin kulunu ne kadar çok sevdiğini gösteren yönleriyle hayranım! İmansız kalınca insan hemen sarıyor dünya nefis şeytan, bekleyene gitme sen kendine bak derken, imanla olunca hemen var koş yanına diyen o yumuşacık sesine hayranım ben kardeşim hayranım…

İmanla güzelleşir zaman

İmansız olan vermez aman

Hesap vereceksin yaratana

İmanla ol gönlüm her an

İmandır insanı insan eden inan

Gerisi yokluk peşinde sürükler boşa geçer zaman

Durgun ol ey gönlüm denizler gibi, gömülmesin içine gönüller yüzsün gülsün, mazide kalan acı günleri neşelerle değiştir, bak işte güzel günler o zaman gelir diye söylüyorum, gidenden kalandan da umudunu kesme, giden hak çağırdığı için gitmiştir, yanında kalan karanlığa düştüğü için yanılmıştır…

Gönlün varma sarma kötülüğü yok etme isteği, buyurun bir şarkı sözüyle noktalayalım. Aykut Kuşkaya yazmış.

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum
Yolumun karanlığa saplanan noktasında
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta
Ben, bu kaldırımların emzirdiği çocuğum
Aman, sabah olmasın bu karanlık sokakta
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum

Kaldırımlar; çilekeş yalnızların annesi
Kaldırımlar; içimde yaşamış bir insandır
Kaldırımlar; duyulur ses, kesilince sesi
Kaldırımlar; içimde kıvrılan bir lisandır (nakarat)

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim 

Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları
Islak bir yorgan gibi sımsıkı bürüneyim
Örtün, üstüme örtün serin karanlıkları

Uzanıverse gövdem taşlara boydan boya
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya
Ölse kaldırımların kara sevdalı eşi

Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin
İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler
Tak, tak ayak sesimi aç köpekler işitsin
Yolumun zafer takı, gölgeden taş kemerler

Aykut Kuşkaya

Gönülden imanla sevmeler varmalar koşmalar bitmez tükenmez, yeter ki içimizde taşıyalım nuruyla imanı, yıkalım içinde zulmü taşıyanı, unutmayalım âlemi bizi yaratanı, selamlarımla.

Mehmet Aluç